Kaygı

Ne icin yasıyoruz ..
ne ugruna katlanıyoruz butun bu sıkıntılara.
neydi bu tahammul yetisini bize veren.
bazen nefes almak bile gucken.
bu caba niye?
gun geliyor sormadan edemiyorum kendime.
vaat edilenlerin bir aslı varmı diye.
bunu cevabını verebilecek olan goremiyorum karsımda.
evet tabi birileri varki onlar veriyorlar.
neye gore diyorum,soruyorum!
kalın bir kitabın arkasından konusuyorlar.
kulaga hos geliyor dogrusu.
icini ferahlatıyor insanın.
gercek olamayacak kadar guzel..
bu muhtesemlik karsısında katlanmazmıydı insan her cefaya,her zorluga gerceklesicegınden emin olsa.
gercek olsa ne guzel olurdu dimi..
bir yasam daha bir hak gibi.
yapamadıgın tadamadıgın duyguları sevdiklerinle belki yarım kalan birliktelikleri yeniden daha guzel sartlarda yasamak.
harika olurdu dogrusu...
İnsanı bir korku sarıyor bazen.
yıllar gectikce herkezi saracak bir korku.
bir telas..
ölüm korkusu.
hayır hayır.
ölüm korkusu demek yanlıs olur buna.
yok olma korkusu..
yok olma.
hic varolmamıs gibi.
sen hic yokmussun sanki.
senin arkandan uzulenleri,kahrolanları,hatta hatta timsah goz yasları dokenleri bile goremeyecegin bir yok olus..
ne kadar korkunc dimi..
dusuncesi bile karamsarlıga itmeye yetiyor.
peki ozaman bu tezatlık niye?