Düşüyorum

Boşluktayım..
Boşluktayım ve düşüyorum.
Nasıl ve ne şekilde oldugunu bilmiyorum.
Sadece düşüyorum.
Karanlık dipsiz bir boşluk.
Ne bir kimse ne bir el var,uzanıp beni cıkaracak.
Eskiden sadece o boşluktan bakmayı yeglerdim.
Baktıgımda icimi ürperdiren o boşluk..
Ama simdi sadece düşünüyorum.
Varıcagım yeri bilmiyorum.
Bir yüzeyin oldugundan emin bile degilim.
Korkmuyorum..
Sadece endişelerim var.
Cıkmak gibi bir cabamda yok.
O kadar düşmüşken zor olurdu dogrusu.
Düşüyorum..
Şimdi kafamı kaldırıp baktıgımda.
Herşeyin ne kadar ufaldıgını gorebiliyorum
Zihinlerin...
Bir o kadar da büyüdügünü
Mesafelerin...
Artık düşmek bana haz veriyor
Düşüyorum..

Kaygı

Ne icin yasıyoruz ..
ne ugruna katlanıyoruz butun bu sıkıntılara.
neydi bu tahammul yetisini bize veren.
bazen nefes almak bile gucken.
bu caba niye?
gun geliyor sormadan edemiyorum kendime.
vaat edilenlerin bir aslı varmı diye.
bunu cevabını verebilecek olan goremiyorum karsımda.
evet tabi birileri varki onlar veriyorlar.
neye gore diyorum,soruyorum!
kalın bir kitabın arkasından konusuyorlar.
kulaga hos geliyor dogrusu.
icini ferahlatıyor insanın.
gercek olamayacak kadar guzel..
bu muhtesemlik karsısında katlanmazmıydı insan her cefaya,her zorluga gerceklesicegınden emin olsa.
gercek olsa ne guzel olurdu dimi..
bir yasam daha bir hak gibi.
yapamadıgın tadamadıgın duyguları sevdiklerinle belki yarım kalan birliktelikleri yeniden daha guzel sartlarda yasamak.
harika olurdu dogrusu...
İnsanı bir korku sarıyor bazen.
yıllar gectikce herkezi saracak bir korku.
bir telas..
ölüm korkusu.
hayır hayır.
ölüm korkusu demek yanlıs olur buna.
yok olma korkusu..
yok olma.
hic varolmamıs gibi.
sen hic yokmussun sanki.
senin arkandan uzulenleri,kahrolanları,hatta hatta timsah goz yasları dokenleri bile goremeyecegin bir yok olus..
ne kadar korkunc dimi..
dusuncesi bile karamsarlıga itmeye yetiyor.
peki ozaman bu tezatlık niye?

*

Kendimden sıkıldıgım bir andayım,posa olarak.

PaLaVra

Beni sevdigini soyleyen herkeze sordun her defasında
neydi acaba sevmelerini saglayan...
her defasında düsündüm..
dusunmekten yoruldugumu hissettigim anlar oldu tabikide
düsünüyorum oyleyse varım demeyi ne cok isterdim
düsünebilseydim..

Bunların cevabını veremedikce varolurmuyum ki ?
yahut varmıyım?
her varolusun bir sebebi olmalı nitekim.

Bir amac ugruna yasar,bir hayal ugruna dizer tum tasları,insan..

hayaller domino tasları gibidir
sindire sindire dizersin
aralarındaki uyum goz kamastırır.
icinden soyle dersin;Hayır son tasa gelmemeliyim!
ama bilirsin..
dakikalar hatta saatlerini verdigin bir seyin
belkide saniyeler icinde bitmesine
bunları sorarsın kendıne
belki cevabını hic bulamayacagın ama yinede arayacagın,bulsanda duysanda espirisini yitirmis heycanı sömüş bir duyguya ne diyebilirsinki ?

Bir bedel ugruna yıkarmı tüm tasları,insan...